Lhasa - Kathmandu overland

Woensdag 3 oktober dag 90
Slecht geslapen. De Israelische kamergenote heeft de hele nacht liggen snurken, Grrr. Na 4.30 uur een beetje geslapen. 7.30 uur ging de wekker. Gisteravond de rugzak al gepakt dus snel weg.
Om 7.30 uur komt de Jeep (Toyota Landcruiser) voorrijden en beginnen we met Jon en Maria aan de 6 daagse trip tot de Nepalese grens (het grensplaatsje Kodari in Tibet.
Tussen de middag noodles gegeten, best lekker. De chauffeur van de auto heet Tsunaam (we onthouden het door aan Tsunami te denken). Het is een hele vriendelijke en rustige man, rijdt goed en is erg zorgzaam. Helaas, hij spreekt nauwelijks een woord Engels.
Na de lunch zijn we een stuk door het “achterland” gereden. Mooie uitzicht op de bergen en opeens verschijnen er zandduinen, zoals voor de brabanders in de Loonse en Drunense duinen (alleen dan meer zandduinen en hogere). Wij hebben ze zo in Marokko al gezien. Prachtig. De kleuren van de bergen eromheen steken mooi af. Verder is het oogsttijd, van w.s. Graan, gerst of iets dergelijks. Hele familie's in touw. Mooi om te zien hoe er niet machinaal gewerkt wordt.
Rond 17 uur zijn we in Gyantse gearriveerd. We slapen met zijn 4-en in een dormetry in een hotel dat in de lonely planet als beste wordt aangemerkt. Het i schoon, en dat is het voornaamste. We hebben lekker gegeten bij een restaurantje in het dorp. Daarna lekker douchen en op tijd naar bed.
Heb inmiddels mijn teva-sandalen (je weet wel, die zo stonken na het bamboevlot-avontuur) goed ingepakt in een vriezer weten te leggen, zoals op de teva-site wordt aanbevolen. Wiet weet?!

Donderdag 4 oktober dag 91
In de ochtend hebben we het monastery van Gyantse bezocht. Dick en Jon zijn de hele stupa opgelopen en daarna nog een berg achter de stupa met een andere tempel. Mooie foto's gemaakt. De dames zijn beneden gebleven, hebben wat eten (soort oliebollen-brood) gekocht voor onszelf en de mannen.
's Middags zijn we in Shigatse aangekomen. Na een korte powernap zijn we om 15 uur door de chauffeur naar het plaatselijke tempelcomplex gebracht in Shigatse. Jaja, een hele tempeldag dus! Het was er mooi, lagen her en der wat Dalai Lama's (de 1e t/m de 6e geloof ik) in tombes. In 1 tombe zelfs 2. Eigenlijk weten de monikken zelf niet meer wie wie is. Na een aanval van de 1 of ander hebben monikken de 2 Dalai Lama's uit de tombes gehaald en verstopt. Na de aanval wisten ze alleen niet meer wie wie nou eigenlijk was. Wel zo eerlijk om te vertellen nietwaar? Dus nu 1 grote tombe voor de 2 Dalai Lama's.
Na de rondwandeling besloot Jon om via een berg naar een ruine te lopen. Wij en Maria gingen op zoek naar de chauffeur de nergen te vinden was.
Na wat zitten, wachten en rondkijken (en lastig gevallen te worden door hele vieze en zelfs agressieve straatkinderen, hebben we besloten om lopen terug naar het hotel te gaan.
Bij het hotel aangkomen hebben we een cd met MP3's gebrand op de laptop. De muziek die Tsunaam in de auto heeft is niet om aan te horen door de krassen op de cd's.
Verder lekker gegeten en nog met zijn 4-en geduizend (kaartspel).

Vrijdag 5 oktober dag 92
Rond 9.30 wakker. Tsunaam komt rond 10 uur onze paspoorten halen om het permit voor de tour naar EBC en de Nepalese grens te regelen. Rond 11 uur zouden we vertrekken, dat wordt half 12.
's middags een niet lekkere lunch gehad. Veel bedelaars op straat. Hele familie's, vies uitziende mensen die maar hun hand ophouden. Nog nergens zo gezien tot nu toe.
Een mevrouw vrouw of zij het eten mocht hebben wat “over was” (lees: wij niet opaten omdat het echt niet lekker was). Wij de hele handel in een plastic zakje gedaan, paar chopsticks erbij en aan de mevrouw gegeven. Die zou er waarschijnlijk van eten met man en zoon.
Doorgereden tot een uur of 5 en aangekomen in She”gat”. Dat is me letterlijk echt een Gat ook zeg. 1 straat met niks eigenlijk. Nou ja, mensen (vooral kinderen) hangen op straat, komen op je af en willen candy en money. Ze doen hard hun best om Engels te praten om dit voor elkaar te krijgen.
Het “Hotel” heeft dorm-bedden (meer op 1 kamer) maar het toilet is gedeeld en letterlijk een gat in de grond. Geen badkamer. De benedenverdieping heeft 2-pers. Kamers met “badkamer”.
Dit is niet meer dan een asiatisch toilet en daarboven een spoeikop. Eigenlijk nog erger dan in Hongkong (die 85x85 cm).
Toch maar die 2-pers. Kamer genomen. 's avonds gegeten en gekaart met Jon en Maria.
Eenmaal terug in de kamer rook de ruimte toch wel erg naar toilet. Geen lekkage te zien, maar het rook echt smerig. Geslapen in eigen zijden lakenzak, besproeid met mijn enige en favoriete luchtje “Sun” waardoor het nog enigszins te harden was. Daarbij nog wierrook gestookt om proberen de geur te verdrijven. Het is bijna gelukt....

zaterdag 6 oktober dag 93
Op tijd vertrokken richting het Mount Everest Base Camp.
Na een uurtje of 2 de 1e fotostop met de Mount everest in beeld. Prachtig om te zien, bijna onbewolkt, maar nog wel heel ver werg. En, de kou voelen we nu ook voor het eerst echt goed. We zitten op zo'n 4600 metern.
Voordat we bij het EBC arriveerden eerst nog een tempel bezocht, die eigenlijk dicht bleek te zijn.
Toen we weer in wilden stappen voor het laaste stukje naar de tenten waarin we zouden overnacht zijn we “de belgen” tegen gekomen die een dag voorlagen op ons programma. In Lhasa zaten we in hetzelfde guesthouse als zij. Ze vertelden over hun chauffeur en gids (wij hebben geen gids gehad, bij gebrek aan engelssprekenden hoef je ineens geen gids van de chines autoriteiten) hoe vervelend die waren en hoeveel moeite ze hadden moeten doen om uberhaupt naar het EBC te kunnen gaan.
Verder hebben ze nog een tip gegeven voor een gezellig en goed verzorgd “guesthouse” in de tenten, vlak bij het EBC > Snowland guesthouse, waar 2 broers de “tent” runnen.
Na een ritje van een paar minuutjes zij we bij de tenten aangekomen. Hoewel de chauffeur een ander plan heeft, besluiten wij om bij Snowland te gaan overnachten.
's Middags zijn we met een paardenkar naar het hogergelegen (5200 meter) Mount Everest Base Camp gegaan. We zijn maar niet gaan lopen (zou 1,5 tot 2 uur lopen zijn, berg op) aangezien we het hoogteziektelot niet wilden tarten. Na aankomst moesten we ons registeren en konden we doorlopen naar een uitzichtpunt met veel gebedsvlaggetjes. De Mount Everest lag er bewolkt bij, maar toch was het prachtig om zo dichtbij te zijn. De berg waar we veel over gelezen hebben, films gezien over expedities etc. Het basecamp was leeg, geen expedities op het moment dat wij er waren. Jammer....
Na een 20 minuutjes terug met de paardenkar. Bij het afscheid van de menner nog bijna ruzie.Ineens moesten we 5 Yuan (50 eurocent) betalen voor de deken die we over onze benen hadden gelegd i.v.m. De kou. Nou, daar hadtie dus eerder helemaal niets over gezegd, terwijl de heen en terugrit bij aankomst bij het base camp al betaald waren. Not dus. Na veel geheenenweer dus niet betaald. Oplichters....
's avonds lekker gegeten en met de broers (en nog een paar mesen uit het “dorp” de video-dvd van het Vertigo concert van U2 gekeken. Een klein meisje kwam een kijkje nemen en keek achter het scherm van de laptop, op zoek naar de mensen op het scherm. Het leek wel een filmpje van de leukste thuis...
Maria en Irene hadden een beetje hoofdpijn. Niet echt gek, we bivakkeeren per slot van rekening op zo'n 5000 meter boven zeeniveau. Op tijd gaan slapen dus.
Goed ingestopt door broers, ieder 1 dikke wollen deken, 1 dekbet onder je en 1,5 erop. Nou, koud zullen we het niet krijgen!!! (het vriest 's nachts toch wel een paar graadjes, en als je dan in een tent ligt.... Dick was in de loop van de avond al niet echt niet lekker. Rillerig, toenemende hoofdpijn en misselijk. Geen goed teken. Na een paar paracetamollen en 1 diamoxtablet ging het slapen rond 01.00 uur wel.

Zondag 7 oktober dag 94
Dick voelt zich bijna helemaal weer de oude. Irene wordt wakker met hoofdpijn die niet weggaat, eerder erger wordt. Verder moe moe moe. Paracetamol alleen helpt niet, dus ook maar diamox. Eerst een half tablet, na een uutje of 1,5 nog een helft.
Jon en Maria gaan rond 10.45 lopend naar het EBC en we besluiten gezamenlijk (zoals eerder in Lhasa kortgesloten >wordt er iemand ziek, dan gaan we naar beneden<) dat we bij terugkomst van hen bij de tent, richting de nepalese grens vertrekken. We blijven dus 1 nacht korter o
Rond 14.30 uur was het zover. Spullen inladen en richting Kodari.
Het was een mooie rit, door prachtige berglandschappen zoals we ze nog niet gezien hadden. Onderweg veel dorpjes waar hard gewerkt werd aan de oogst. Niets ervan is voor de toeristen gemaakt. Puur Tibet. Mooi! Yak's, geiten, pony's iederen met elkaar aan het werk. Helaas rijden/butsen we er alleen maar snel doorheen. Er is geen sprake van een weg. Het is een soort Mongolie. Er loopt een “spoor” wat gevolgd wordt met veel, heel veel kuilen en hobbels. Eenmaal beneden de 4500 meter grens gaat het met de hoofdpijn al een stuk beter, afgezien van het gehobbel en gebobbel.
Na een behoorlijk wilde, avontuurlijke en mooie rit door de bergen waarvan de wegen zo'n 30 km “under constructio” zijn komen we rond 21 uur in Kodari aan. Helaas pindakaas. Er is 1 weg richting het centrum van de stad maar er is een ongeluk gebeurd. Een vrachtwagen en een personenauto hebben elkaar in de smalle straten ontmoet en dit veroorzaakt een file van zo'n 150 auto's en vrachtwagens.
Na een uurtje of wat wachten en wachten komen we rond 23 uur aan op de plaats van bestemming. Het hotel wat onze chauffeur voor ons in gedachten heeft is volgeboekt. Er staan bergen met Jeeps van reisorganisaties. Die mensen moeten ook allemaal slapen. Een goedkoop nachtje zit er voor ons niet in. 2-pers. Kamers met badkamer van 58 euro worden aangeboden voor 40 euro. Na wat heen en weer gesteggel hebben we 2 kamers voor 60 euro kunnen krijgen. Feit was wel dat er alleen warm water voor de douches tot 0.00; wasSnel snel snel dus....
Na het douchen, rond 0.00 nog een verlaat diner genuttigd, een heerlijke chicken curry set (verschillende curry's en rijst) en rond 0.45 uur gaan slapen.

Maandag 8 oktober dag 95
Met Jon en Maria afgesproken om rond 10 uur te gaan ontbijten in het restaurantje van de avond ervoor. Het smaakt prima... Onder het eten regelmatig benaderd door mensen die geld wilden wisselen. De koerst werd alleen ineens zo'n stuk hoger dan dat eerder gezegd werd, dat wij het eigenlijk niet vertrouwden. We weten niet hoe het Nepalese geld eruit ziet, dus de kans dat het nep-geld is is aanwezig, gezien de snelle koersstijgingen.
Tegen de tijd dat we genoeg hebben van het gedram wijzen we de “handelaren” op een sticker in het restaurant wat zegt dat er in het restaurant geen geld gewisseld mag worden. Weg zijn ze, de meesten. 1 man blijft terugkomen. Hij negeerd wat we zeggen, hoort namelijk bij het restaurant.
We hebben onze spullen al gepakt, nemen afscheid van Jon en Maria die later vertrekken, richting Kathmandu. Wij willen wij het last resort bij Kodari gaan bivakkeren in een tentenkamp. Het schijnt er erg mooi te zijn.
Bij de chinezen moeten we ons “uitschrijven” om vervolgens een check te ondergaan of de stempel wel echt goed gezet is (de chinezen controleren elkaar zo ongeveer 3 x) en door je spullen door een scan heen te halen (gaan we China nou in of uit??)
Na een paar honderd meter lopen door niemandsland (er staan rijen met vrachtwagens uit Nepal opgesteld langs de kant) weten we een taxi te bemachtigen om ons naar het 8 km bergafwaarts gegegen grensdorp van Nepal te brenen. Kost 2 euro, moet we nog wel even wachten op 2 andere om de auto vol te krijgen. Uiteindelijk worden die 2 anderen 5 anderen en gaan we na wat gesjouw en gestouw met rugzakken in het mini-vannetje de berg af.
De laaste paar honderd meter voor de nepalese grens worden we weer uit de auto gezet om het laatste stukkie te lopen.
Het visum is eigenlijk zo geregeld door een stelleteje heel vriendelijke nepalese mannen die zo ongeveer 10 aan de toeristen vragen of het de 1e keer is dat je in Nepal bent en hoe lang je wil blijven. Uiteindelijk een grapje van weten te maken, zeggen dat we hopen dat de 60 dagen dat het visum geldig is, lang genoeg is. De mannen hopen dat ook!
Eerst geld wisselen. Gaat helemaal officieel, goed geregeld. Nog gevraagd waar de ATM is (Geldautomaat). Nou, in Pokhara of Kathmandu, niet in Kodari!! Grr. Dit doet ons besluiten om niet (bijna zonder Nepalese rupee's) naar het Last Resort te gaan maar direct door naar Kathmandu.
We hebben geprobeert een taxi naar Kathmandu te regelen, maar dat was echt te duur. De bus dan maar. Daarop moeten we nog bijna 2 uur wachten en we horen van verschillende mensen verschillende prijzen. Niet echt betrouwbaar dus...
Ineens verschijnt er een Jeep met daarin Jon en Maria. We besluiten na wat wikken en wegen om met hen en nog 5 anderen, de jeep te nemen naar Kathmandu. Hoeven we niet te wachten ook.
Na wederom een wilde, avontuurlijke en hobbelige rit (met bochten langs diepe ravijnen waar niet te zuinig lands gereden wordt, komen we rond 16 uur aan in Thamel, het backpackerscentrum van Kathmandu. Druk druk druk, file's onderweg er naartoe en een smog!! Oeffff niet gewoon.
Eerst zijn we bij een guesthouse gaan kijken waar de prijs kwaliteitverhouding niet helemaal (lees: helemaal niet) in verhouding lag. De mensen hebben wel geprobeerd om ons aan een ander adres te helpen. We werden opgehaald door een man die ons meenam naar zijn Hotel Karma. Het zag er schoon en netjes uit en na wat onderhandelen over de prijs, hebben we nu een kamer met balkon en eigen badkamer! Goed geregeld!!!
Eerst lekker douchen, de was bij de laundry-service brengen, daarna geld pinnen en gaan eten. Nou, daar ging het even mis, bij het geld pinnen. Dick kwam erachter dat hij zijn pinpas niet in zijn geldbuidel zat. Na alles 2x afgezocht te hebben hebben we besloten om Interhelp te bellen en hebben we de pas geblokkeerd. Gelukkig kunnen we de rekening nog wel gewoon gebruiken.
Eerst even een mailtje naar zus Heidy de zaakwaarnemer over wat er aan de hand was. Die kan altijd nog actie ondernemen als het nodig is. Dat is geregeld.
Verder nog een friet gegeten bij de echte Belse Frietuur, beetje rondgewandeld, potje thee gedronken, emails bekeken en contact gehad met de Teva. Ik had het “geurprobleem” daar gemeld. Ze bieden aan om een tube met een spulletje op te sturen naar Kathmandu om de stinkende sandalen mee te behandelen. Zo hoeven ze niet van ellendigheid weggegooid te worden. Dat is echt fijn zeg. Danielle van Teva geeft aan dat de envelop vandaag op de bus is gegaan en over 2 a 3 dagen op het General Post Office in Kathmandu zou moeten zijn. Het wordt Post Restante opgestuurd. Dat betekend dat de post i.p. een paar maanden bewaard blijft. Wij hopen het einde van de week op te kunnen halen. Heeeel erg bedankt Teva, echt super...... (ff reclame maken natuurlijk!!!!)
Verder nog wat rondgehobbeld door de straatjes en op een gezellig dakterras (daar stikt het hiervan) naar een optreden van een een of ander bandje gekeken. Speelden leuk veel covers van bekende bands en zangers. Rond 23 uur houden we het voor gezien. Het is 2 uur en 45 minuten vroeger dan in China (dus 5 uur en 45 minuten later dan in Nederland, of 4.45, of 3.45 uur, we weten het niet precies). Morgen zien we wel weer!!!

Dinsdag 9-10 dag 96
Eerst eens lekker uitgeslapen tot een uurtje of 9. Nog moe, maar goed. Op naar het ontbijt. De lonely planet spreekt over een toppertje wat betreft ontbijten hier in Thamel, het backpackerscentrum van Kathmandu. Dick heeft er lekker gegeten. Irene smaakte niets eigenlijk, behalve de koffie. Dus maar een Lassi erbij (dat is een yoghurtshake met fruit. Ook waren er nog twee belgen die we al vanuit Lhasa kennen gearriveerd voor het ontbijt. Even de laatste dagen mee doorgenomen en afgesproken om met de andere Lhasa/Kathmandu-gangers vanavond te gaan eten.
Onze maagjes vol genoeg om een rondje stad te doen, met als doel Durbar Square en FreakStreet. Op Durbarsquare zijn heel veel tempels te vinden, waaronder het gebouw waar de Kumari Devi/Royal Kumari verblijft. Dit is een 8 jarig meisje wat als godin wordt gezien. Ze blijft heilig tot haar eerste menstruatie en tot die tijd mag zij met haar voeten de grond waarop een ieder loopt niet raken. Het gebouw en de binnenplaats waren open, maar helaas hebben we Kumari Devi niet gezien. (we denken haar wel te hebben horen kletsen..)
De binnenplaats was niet groot maar vol met houtsnijwerk, wat erg mooi was.
Bij freakStreet was het niet meer zoals Dick het in zijn herinnering had van zo'n 16 jaar geleden. Tijden veranderen natuurlijk, maar dit was wel erg drastisch. Verder zijn er veel “nieuwe hippies” te vinden die globetrotteren en daar ook naar uit zien. Het schijnt dat je dan dreadlocks in je haar moet hebben, baarden van 1 meter, aftandse kleding en dat je moet stinken. Daarbij komt nog dat als je als Nederlander of Belg een lange tijd van huis bent (zeg 2 a 3 jaar) het schijnt dat je je moedertaal niet meer kan spreken. Heel opvallend..........
Na het rondje oude stad hebben we wat gegeten bij Roadhouse. Ze hebben er veel italiaanse gerechten op de menukaar. Wij zijn niet te beroerd om even te testen hoe dat Italiaans hier smaakt. Nou, we kunnen zeggen; helemaal goed! Daar bij roadhouse zien ze ons nog wel een keer terug.
's avonds een gezellig onderonsje met de andere Lhasagangers. 2 belgen, 2 nederlanders en een engelse. De denen waren er helaas niet.

Woensdag 10-10 dag 97
Lekker uitgeslapen en een James Bond film gegeken (For you eyes only). Toen een “ontbijtje” bij een duitse bakkerij. Bakske leut, vers jusje erbij; lekker hoor. Nog wat door de stad gelopen op zoek naar lonely planets van India, ons volgende land. Inmiddels is in september een nieuwe LP uitgekomen, maar niet iedere winkel heeft ze. We willen onze China LP inwisselen. Verder nog een “hippie-broek” voor Irene gekocht, in groentinten natuurlijk!
Vanmiddag naar de “monkeytempel” Swayambhunath geweest, net buiten Kathmandu city. Ff lekker gezeten, letterlijk aapjes kijken. Na een half uurtje gekoekeloerd te hebben naar boven gelopen. 1 grote toeristische attractie, maar we hebben toch mooie foto's kunnen maken. In de tempel waren monikken in gebed. Kleine jongens sloegen op de trommels, de monikken prevelden hun gebeden en af en toe werd er een toeter geblazen. Mooi om te zien.
Toen we de metershoge trap weer naar beneden liepen en we even “rustten” (jaja, druk druk druk dus vermoeiend) ging er op een bankje naast ons een toeriste zitten. Die was net helemaal bezweet het 1e stukje naar boven gekomen. Een aap had haar snel in de gaten en “zocht contact” door tegen haar tas aan te gaan staan. Toen ze de aap weggewerkt had, kwam hij ineens terug, ging naast haar tas zitten waar zij haar arm omheen had en toen beet hij! Auw Auw Auw..
Wij zijn toen ook maar vertrokken. Waarschijnlijk had het beest honger ofzo, en we hebben net geen zin in een bezoekje aan het plaatselijke ziekenhuis ivm met een apenbeet.
Terug naar de stad met de taxi gegaan. Het kost hier allemaal niks,maar we zijn bikkels in afdingen. 5 taxichauffeurs wilden ons voor 100 Nepalese Rupee's (RS) terug naar de stad brengen, maar wij “weten” dat 80 een redelijke prijs is. Nu scheelt het dus maar 20 RS (25 eurocent), maar ja, wij kunnen ons geld ook maar 1x uitgeven. Na 1 minuutjes rondlopen een taxichauffeur gevonden die ons wel wilde brengen voor dat geld.
Bij terugkomst in het hotel even het dagboek bijgewerkt en de foto's van afgelopen dagen “uitgezocht” om te kunnen plaatsen op de website.
Verder nog onze wandelstokken verkocht. Het lopen bergafwaarts ging bij Irene niet goed. Verder hebben we onze china lonely planet ingeruild (natuurlijk tegen bijbetaling) voor een India lonely planet. India wordt ons volgende te bezoeken land.
Ff een biertje bij Roadhouse Cafe (daar waar de ratten het ook erg gezellig vinden, zo bleek gisteren) en het dagboek en de foto's van afgelopen dagen uploaden.
Misschien staan de foto's weer wat door elkaar, maar daar hebben we nog geen eenvoudige oplossing voor gevonden helaas.....

Tot de volgende keer weer.... Liefs, Dick en Ireentje

p.s foto's plaatsen lukt nu even niet. In Kathmandu stroomstoring. Internet op aggregaat (?) werkt niet. Morgen weer proberen...
Houdoe