Return to Alice

Lieve allemaal,

Het was me een week.....................................
Eerst jarig, bedankt iedereen voor de telefoontjes, mailtjes en e-cards. Harstikke leuk.
Verder.... de foto's zeggen genoeg denken wij; wij waren even uitgekletst in ieder geval.
(eerst even de foto's bekijken voor je verder leest....... wie het raad mag het zeggen!!!)

Zondag 6 juli dag 367:
Vandaag geprobeerd backup te maken van de foto's, maar het dvd'tje werk niet mee. We kopen eerdaags nog een losse harddisk om de foto's op te zetten, dus dat komt dan goed uit.
We gaan even naar het centrum voor wat boodschappen, lopen even op een markt rond en gaan daarna naar het desert-park. Het is mooi aangelegd, er is een mooie roofvogelsshow en er wordt goed uitgelegd hoe de flora en fauna standhoudt in de droogte. Weer mooie foto's weten te maken.
Verder vandaag nog een updeet op de website gezet, dus zijn we daarmee ook weer bij.

Maandag 7 juli dag 368:
Er is er 1 jarig hoera hoera.....33 jaar alweer, de tijd vliegt! Uitgeslapen, ontbijtje en na het uitlezen van onze boeken lekker een gebakkie (gisteren gekocht bij de Woollies, 1 met “happy birthday” erop.
Het deed ons even denken aan vorig jaar zeven juli, de dag dat we van Brussel naar St. Petersburg vlogen en toen we daar aankwamen bleek dat onze bagage nog in Brussel stond. Een iets andere dag, behoorlijk andere omgeving. 's middags zijn we nog naar het centrum gegaan om een kadootje uit te zoeken. Al langer was ik op zoek naar een mooie ring. We vonden er een, hij moet vermaakt worden, maar volgende week maandagmorgen kunnen we hem op gaan halen.
Verder hebben we nog een harddisk gekocht om de foto's op op te slaan (extra back-up) en hebben we de email nog even gecheckt. Altijd spannend als je jarig bent.
Heel veel emailtjes en e-cards hartstikke leuk en harstikke bedankt allemaal.
's middags lekker een klein happie gegeten bij een bistro, 's avonds nog een keertje uit eten. We hebben onze eigen wijn meegenomen, dat kan hier in Australie op veel plaatsen. Sommige restaurant hebben gewoonweg geen papieren om alcohol te schenken, andere restaurants bieden gewoon de mogelijkheid voor je eigen wijntje. We waren op tijd gaan eten, op tijd weer terug op de camping en daar stond de familie Perry te wachten met een taartje met kaarsjes (ze dachten dat we nooit terug zouden komen, de kids werden al zenuwachtig!!) en een kaart met gelukswensen voor het komende jaar. Hartstikke lief natuurlijk dat ze me zo wilden verassen.
's avonds nog zitten kletsen met pa en ma Perry en rond 23 uur naar bed gegaan, naar binnen gedwongen door de kou, want koud was het (bleek tegen het vriespunt te zijn geweest vannacht).

Dinsdag 8 juli dag 369:
Toen we gisteravond bij het restaurant de auto wilden starten, ging dit niet zoals we gewend waren. Dick had al eerder opgemerkt dat het soms wat moeizamer ging, maar nu zat het tegen “bijna niet starten aan”. Meteen de Apollo maar weer gebeld (ze zijn zeker bang dat we ze gaan missen:) ). Voor vanmorgen zouden ze iets regelen en dan terugbellen. Om 9 uur hadden ze nog niet gebeld, dus hebben wij het “bekendste telefoonnummer van Australie” nog maar een keer gebeld. Uiteindelijk wisten we binnen een half uur wat ons te doen stond. Mooi zo.. uitchecken bij de receptie en een extra nacht bijboeken, daarna richting Apollo om een ander gasflesje te halen. We hadden nl. Geen gas meer, en het flesje pas oud sinds Brisbane. Komen we bij de Apollo, zeggen ze dat we zelf verantwoordelijk zijn voor de refills.. Ja, natuurlijk, maar uitgaande van een vol gasflesje. Verteld die man dat hij ook maar een week of 2 meegaat normaal. Wij protesteren, die andere heeft het bijna 3 maanden volgehouden en was toen nog niet leeg. Maar goed, we zeggen, oke, dan kijken we wel. Daarna vroegen we of hij kon vertellen waar de reparateur zat. “ Oh!!!” (er ging schijnbaar een lampie branden!), of wij diegenen waren met de slecht startende wagen? “Precies”!.
Ineens kon het gasflesje wel gevuld worden en werd ons verzocht achter hem aan te rijden naar de garage, nadat hij eerst de motor een “behandeling” had gegeven om het vuil eruit te werken.
En een stank en een rook... Niet normaal.....
Ondertussen vroeg hij ook nog of er nog meer dingen waren aan de auto. “Nou.... als we door een bocht gaan dan horen we soms een soort van vreemde “knak”. Daar zou ook naar gekeken worden.
Uiteindelijk zijn we ongeveer 2 uur bij de garage geweest (boekkie lezen in de zon!) en zijn de voor-schokbrekers ((shockies”) vervangen en en de bougies vervangen en het huis van het luchtfilter dichtgeplakt. Er zat een gat in, maar omdat er geen nieuwe op voorraad was is het zo opgelost en kunnen we maandagmorgen terugkomen.
We waren het schip in de woestijn (en dan bedoelen we geen kameel, maar het wagentje veerde nogal enthousist, eigenlijk TE enthousist).
Daarna nog even boodschappen gedaan en terug naar de camping, ondertussen de campings bij Ayers Rock en Kings Canyon gebeld om de boeking te verzetten (het is harstikke druk omdat het schoolvakantie is tot en met komend weekend, dus om zeker te zijn van een plaatsje is reserveren wel aan te raden).
Verder nog even getankt en de bandenspanning gedaan. We zagen bij de benzinepomp “opal unleaded”, en geen andere. Blijkt het dat dit benzine is die niet gesnoven kan worden (iets wat regelmatig door Aborigenals wordt gedaan bij wijze van verslaving). Het is alleen in Alice Springs en omgeving dat de benzine hierop is aangepast.
Ook hebben we nog een wasje gedraaid en de camper weer eens een beetje opgeruimd. Kunnen we morgen fris en vrolijk op pad.


Woensdag 9 juli dag 370:
Rond half 10 op pad richting Ayers Rock. Een trip van ongeveer 5 uur door veranderend landschap. Rond 15 uur waren we op de camping, hadden honger, dus eerst eten gekookt. Rond half 5 vertrokken om de zonsondergang bij Ayers Rock te gaan bekijken. Veel foto's gemaakt, veel teveel, dus we hadden bij terugkomst ook weer veel uit te zoeken. Het is prachtig om te zien hoe de zakkende zon de kleuren van de rots doet veranderen.
's avonds nog buiten gezeten onder onze partytent met 1 kant dicht en de heater onder het tafeltje. Koud, dat is het. Rond 21 uur houden we het voor gezien, te koud.

Donderdag 10 juli dag 371:
Vannacht flink koud gehad. De temperatuur is tot 1 graden gezakt. Brrrr. Even plassen rond 4 uur resulteerd in 1 uur wakker liggen, ondanks dat de heater nog aan heeft gestaan.... Nog een paar dagen, dan zijn we in Darwin. Overdag 30 graden, 's nachts rond de 20. Beter, zomer...
Vandaag na het ontbijt richting de Olga's gereden, een andere rotsformatie die op ongeveer 50 km van Ayers Rock ligt en niet uit 1 stuk bestaat maar er zijn verschillende rotsten die uit andere stof zijn ontstaan. We lopen de Valley of Winds Walk, 7,4 km tussen de rotsen door. Een leuke wandeling, redelijk druk, maar op plaatsen zijn we ook gewoon samen geweest. We hebben daarna gegeten en zijn richting het visitors centre van Ayers Rock gegaan. Daar even rondgelopen, nog een souvernir gekocht. Omdat we toch in de buurt waren voor de 2e keer de zonsondergang bekeken. Weer mooie foto's gemaakt. De allerslechtste zijn uitgesorteerd, maar nu DE GOEDE nog vinden... komt later wel.
We gaan terug naar de camping, hoeven alleen nog af te wassen. Tijdens het wachten op de zonsondergang daar op de parkeerplaats ons avondmaaltje gekookt. Handig als je je huis en keuken bij je hebt.

Vrijdag 11 juli dag 372:
Gisteren op tijd naar bed gegaan, te koud om lang op te blijven. Vandaag pas rond 8.30 uur wakker, wel licht, maar nog steeds koud. We ruimen ons boeltje op en gaan op pad naar Ayers Rock (door de aborigenals “Uluru” genoemd. Daar komen we tot de ontdekking dat de klim op de rots gesloten is, w.s. Door teveel wind. Nou was het beklimmen toch al een punt om erop te gaan of niet. De aborigenals vragen de toeristen om er niet op te gaan. De rots is heilig en moet zo eerbiedigd worden. Aan de andere kant: om naar Uluru te kunnen kijken moet per persoon 25 dollar betaald worden (3 dagen entree) en mag de rots gefotografeerd worden vanaf een parkeerplaats, bij zonsondergang of zonsopgang, daar waar wij ons al 2 avonden hebben bevonden. Echter, van dichtbij mag je niet fotograferen, dan zijn het weer heilige plekken voor de mensen. Het klimmen, dat is een ander verhaal. Als het te hard waait of de locals hebben iets te “vieren”, dan kunnen ze de klim sluiten, zo ook met harde wind (het is best een stijle klim zo te zien, maar er is een track aangelegd, je kunt aan een ketting omhoog lopen). Een beetje vreemd om een plaats die heilig is te SLUITEN en er wel een track aan te leggen. Daarbij hebben we in onze 3 daagse tocht naar Ayers Rock of de Olga's geen aborigenal gezien. Tegenstrijdig allemaal.
Wij verlaten het gebied (dachten we tenminste) om richting Kings Canyon te rijden en daana weer terug naar Alice Springs, maar niet voordat we om de heilige Rots zijn heen gelopen, een tripje van > 2 uur. Rond 13 uur zitten we weer in de auto, rijden iets meer dan 3 uur om net voor onze bestemming (Kings Canyon Resort) tot de ontdekking te komen dat er een waarschuwingslampje brandt. Irene kijkt snel wat het euvel kan zijn: tijd voor een beurtje. Ondetussen dat Irene de “Manual” doorleest komt Dick tot de ontdekking dat de temperatuurmeter oploopt van de motor en snel ook. We stoppen de auto, gooien de klep open en zien dat de koelvloeistof tot onder het minimum peil is beland. Als we nog eens goed kijken zien we dat de radiator lekt. Geen wonder dat het lampje brandt. We zijn gelukkig maar een paar kilometer van de camping verwijderd, dus gooien we drinkwater in de radiator en dan kunnen we weer even verder. Bij de camping aangekomen checken we in, bellen we Apollo (we kennen het nummer uit ons hoofd!!!) en leggen het geval uit. We worden na 15 minuten teruggebeld met de mededeling dat we morgenochtend naar..... de plaats waar we net vandaag komen terug worden gebracht met een sleepauto, > 350 km terug dus. Helaas gaan we niks van Kings Canyon zien, maar zijn enigszins blij met deze oplossing. Of de boel gerepareerd of vervangen kan worden in Yulara, dat is nog maar de vraag. Zo niet, dan moeten we weer naar Alice Springs gebracht worden....In 1x naar Alice Springs gebracht worden is geen optie, ook al geef ik dit nadrukkelijk aan aan de jongen van Apollo. We zullen zien.......................
Inmiddels dus voor 1 nachtje op een camping beland waar de dingo's rondlopen en je eten en schoenen jatten als je het buiten laat staan. Verder werd er nog (in het kader van de animatie) een presentatie gegeven over Kings Canyon en de flora en fauna hier. Voor ons slechts een paar minuutjes leuk, maar voor de kids (het is nog steeds schoolvakantie) zeker zo vermakelijk en leerzaam.

Zaterdag 12 juli dag 373:
Zaterdagmorgen rond 7.30 uur uit bed om op de “towcar” te wachten. Hij komt pas om 11 uur. De man is niet erg spraakzaam, na een minuutje of 10 staat ons busje op de vrachtwagen van hem. Er zit een jong hong (nog geen half jaar oud) in de cabine te wachten. Hij ligt tijdens de rit naar Uluru op onze schoot een dutje te doen. We rijden lekker door met de vrachtwagen, 130-140km per uur. Dat schiet lekker op. Rond 14 uur waren we bij de garage en werd de radiator aan een inspectie onderworpen. Geprobeerd is om met een een of ander “mengsel” het gat/de gaten te dichten (als de motor warm wordt dan smelt het spul), maar helaas heeft dit niet het gewenste resultaat. De reparateur zei dat de radiator gewoon vergaan was en afbrokkelde onder zijn handen. De Apollo werd gebeld en de situatie uitgelegd. De mannen hadden besloten dat wij in Uluru zouden blijven tot een radiator in Alice Springs gevonden was en naar Uluru ingevlogen. Dit vertelde de man van Apollo ons. We zeiden: dat dachten we al.. We waren hier al op voorbereid en het zou een geschiedenis worden van toch wel tot dinsdag of woensdag zouden moeten wachten. We zeiden dat we teleurgesteld waren. Als de auto naar Alice Springs gebracht was (100 km verder wat dan $ 2000 kost in plaats van $ 1500 nu), dan waren we tenminste “ergens”, nu zijn we in de middle of nowhere.... Helaas was het antwoord dat we hier genoegen mee moesten nemen. Nadat Irene vriendelijk had uitgelegd dat we behoorlijk “pissed” waren over de hele situatie en dat we maandag teruggebeld wilden worden door iemand van hogerhand (en dan bedoelen we niet de klantenservice, maar een directeur o.i.d.), toen zei hij nog steeds dat hij wel zou kijken maar dat dit nu het beste was wat hij kon doen. Bood wel zijn verontschuldigingen aan over het feit dat hij ons niet naar Alice Springs had laten brengen. Het wachten in Uluru, het op laten sturen van een radiator per vliegtuig komende week zou voor veel hogere kosten zorgen dan de repatriering van $ 500 meer.
Verder zeiden we dat onze wens was om de wagen in Alice Springs of Darwin in te leveren en ons contact open te breken. We zien onszelf nog wel vaker bij een garage staan de komende 2,5 maand.
We hadden het er even mee gehad. Ik zei dat ze zich daar vast over konden buigen voor ze maandag terug zouden bellen.
Toen we terugreden naar de camping (het lek was een stuk minder), hebben we nog een keer contact gehad met de medewerker. Hij zei dat hij inmiddels contact had gehad met de directeur en dat er morgenochtend een andere camper gestuurd zou worden en dan konden we meteen door. De camper zou ook een nieuwere zijn, 86000 km op de teller en stukken beter. Dat hopen we dan maar.
Gisteravond verder nog met Keith en Jorien uit Nijmegen gekletst (buren op de camping) en op tijd naar bed omdat het toch wel weer afkoelde 's avonds... Eind goed al goed????

Zondag 13juli dag 374:
Op tijd wakker. “spanning voor de verhuis zeker??? Nog voor 9 uur kwam een meneer onze camper brengen. We kunnen de onze op de camping laten staan, die wordt later opgehaald. Dick heeft de man nog naar het vliegveld gebracht (hij vloog om 10 uur weer terug naar Alice). Wij hebben oververhuisd en rond 11 uur waren we weer op pad richting Alice Springs.
Nog boodschappen gedaan, hoeft dat morgen niet meer. We gaan morgen mijn ring ophalen bij de juwelier en dan gaan we naar het noorden, op naar de warme dagen en zwoele nachten (Dag: 30, Nacht 20 graden)!!!!

Nou mensen, Dit was het weer voor deze week. Tot de volgende keer maar weer.....

Liefs, Dick en Irene