Home??? Sweet home!!!

Lieve allemaal,

Er is vanalles gebeurd de laatste dagen, we zitten in een soort stroomversnelling, maar een hele fijne. We hebben besloten om naar Nederland terug te gaan. Niet voor een maandje, maar voor langer. (hoe lang? dat zal de tijd leren!)
Sinds dinsdag weten we ook dat we in februari 2009 weer een huisje zullen hebben. We kunnen dus met recht zeggen dat het snel gaat en dat er veel gebeurd. Nu vakantie houden op Bali, dingetjes regelen (wifi is goed geregeld hier!!), we genieten van onze laatste 'vakantieweken".
We zullen zeker nog updeets blijven sturen, mocht er iets meer gebeuren dan uitslapen, aan het zwembad liggen, lekker eten en drinken en genieten van het heerlijke weer!

Tot de volgende keer!!!
Veel liefs, Dick en Ireentje

De vlucht naar Kuchin is prima verlopen, 1.45 uurlekker ruim zitten, waar je maar wilt. Verder was er nog een stewardess aan het”gymmen” voor in het vliegtuig. Leuk voor ons om te zien aangezien je op budgetvluchten geen film ofzo hebt :) Wij zijn blij met Air Asia: lekker goedkoop, op tijd weg en 10 minuten “te vroeg” geland. Het wasook maar een vlucht van 1 uur en 3 kwartier.
Omdat het avond was lieten we ons ophalen door mensen van het hostel (Bed and Breakfast) Lodge 121.
Het is een hip onderkomen, pas geopend en alles is nog netjes en schoon.
Voor dit geld hebben we zeker weleens slechter gelegen. Er is een soort van “woonkamer” waar je lekker aan tafel kan zitten en een gedeelte waar je televisie/films kunt kijken. Alles is op loopafstand van het centrum. Wij vinden het een aanrader!!!
We gaan op zoek naar wat eten en eten bij de open air market. Er is
geen menulijst dus we gaan maar af op wat de dame ons verteld. Rond 22 uur lopen we terug, bekijken de email nog even en de reacties op de website en gaan dan lekker slapen.

Maandag 8 september dag 431:
En lekker geslapen dat hebben we. We gaan in de ochtend na het ontbijt naar het Indonesische consulaat, kijken of we een visum kunnen regelen voor 2 maanden. (anders kunnen we maar steeds 1 maand achtereen in het land blijven en moeten er dan echt uit, kan niet verlengd worden).
We sluiten ons aan in een rij, vullen een zelfde formulier 2x in, en dat voor ons alle 2 apart, plakken foto's op de formulieren en schrijven een brief waarom we 2 maanden in Indonesie willen zijn en wat we gaan doen. We moeten een creditcard en een ticket het land uit laten zien. Met het ticket het land uit moeten we wat sjoemelen, nou ja, we hebben een ticket op 15-12-2008 vanaf Bali, maar dat is dus langer als 2 maanden vanaf nu. We zullen zien of ze het ermee doen.
We worden geroepen (de dame is zo slim om Irene op “Vos” te roepen in plaats van Dick op “de Rooij”; dat is toch iets moeilijker om uit te spreken :) ), het ticket wordt teruggegeven en de creditcard ook (hopelijk hebben ze er nog niks vanaf gehaald!!) We moeten met wat papieren naar de bank beneden om daar te betalen. Het duurt nogal en er staat een groepje meiden voor ons te giechelen en naar ons te kijken. Ze zijn klein (net 1.20 denk ik) en wij zijn groot... het duurt toch wel 15 minuten, er gebeurd niks en er gaat niemand meer door de deur naar binnen. Opeens komt er een dame die de papieren van de meisjes gaat verzamelen, de meisjes verdwijnen en daar staan we dan. Als wij, als grapje, ons papier ook aanbieden (alsof het dan sneller zou gaan) zegt ze dat we voor mogen. Dat is aardig. We wachten nog een paar minuutjes en kunnen dan naar binnen. Wij hebben een wit papier en moeten samen 340 Ringgit betalen (dat is ongeveer 70 euro). De aziatische mensen hebben een geel papier en staan met 12 Ringgit in hun hand... Opvallend. We vragen er maar niet naar, zijn blij als we 2 maanden het land in kunnen....
We betalen, gaan terug naar het consulaat en krijgen te horen dat we morgen om 15 uur terug kunnen komen. Helemaal goed.
We wandelen naar het straatje met souvernirs, lopen wat rond, kijken nog of we een toertje kunnen doen, gaan terug naar het hostel, lekker de aircon in. Het is heel benauwd geworden en rond een uur of 4 plenst het dan ook weer stevig voor een uur of 2.
Op de weg terug vragen we aan een taxichauffeur hoeveel het kost om ons naar de orang Oetangs te brengen bij het Semonggoh Wildlife Rehabilitation Centre. We spreken een prijs af en een tijd voor morgenochtend. Goed geregeld.
's avonds naar de rivier gelopen en lekker gegeten, tassen vast gepakt en we zijn klaar voor een eventueel vertrek morgen, afhankelijk van het visum en een vliegticket voor morgenavond.

Dinsdag 9 september dag 432:
Om 7 uur gaat de wekker, we kleden ons aan en ontbijten. Om 7.45 uur worden we opgehaald door Mr. Bong die ons naar de orang oetangs gaat brengen. Mr. Bong is een hele lieve en verlegen man. Hij verstaat niet zo goed engels en verontschuldigd zich hiervoor. Wij praten rustig tegen hem en dan gaat het best.
Bij het rehabilitatiecentrum wacht hij op ons. Rond 9 uur krijgen we en kleine introductie over het wat en hoe van de mensapen en we hebben nog wat informatie gelezen op de borden bij de ingang.
We lopen naar een plaats waar de mensapen gevoed worden. De orang oetangs komen hier vrijwillig naartoe. Vaak zijn ze opgenomen in het centrum nadat ze eerst als huisdier werden gehouden door mensen en soms voor de handel gehouden werden, voor de verkoop dus.
Er zijn inmiddels eigenlijk teveel orang oetangs voor het gebied waar ze in leven. Vandaar dat ze bijgevoerd worden. Het blijven dus wilde beesten, je kunt ze niet uit de hand voeren en aaien enzo, maar daar zijn ze ook niet voor.
Op de 1e voederplaats zijn (nog) geen orang oetangs. Misschien komen ze ook wel niet. Het is een goede tijd van het jaar en er is voldoende eten te vinden in de natuur zelf. In het gastenboek is te lezen dat er gisteren geen orang oetangs te zien zijn geweest.
Door de walkie talkie horen we dat er nu 4 zijn op een andere voederplaats. We besluiten daar naartoe te lopen. En ja hoor... net als in de film. Prachtig gewoon. Altijd al van gedroomd om die beesten in het echt te zien...We maken veel, heeeeel veel foto's en nog wat filmpjes. Straks kijken wat het geworden is.
We kunnen goed zien hoe ze samenleven, het eten delen, de kleintjes spelen met elkaar. 1 is een maand geleden moeder geworden en ook deze zien we. Prachtig!!!
Na ruim een uur houden we het voor gezien. Het is warm geworden, heel warm. We gaan eerst eens wat drinken en lopen daarna terug naar de taxi. Een mooie belevenis!
Als we terug zijn in de B&B drinken we koffie en praten we nog even met de eigenaar van het spul. Die is nl. Op zoek naar zijn personeel. Irene maakt een grapje ze waarschijnlijk aan het slapen zijn (in plaats van de kamer schoonmaken). Hierop wordt door de baas meteen serieus op ingegaan. Hij is ontevreden over het personeel en zoals vanmorgen, toen sliepen ze nog om 8.15 uur. Dat klopt. Wij hebben ook niemand gezien toen we weggingen, maar daar hebben we verder geen last van gehad. Verkeerd grapje dus, nu denkt die man dat het personeel echt de hele dag slaapt!!!

De afgelopen dagen zijn we druk geweest met.... het bieden op huizen. We staan al bij de woningbouwvereniging ingeschreven sinds we de plannen hadden om het huis te verkopen en op reis te gaan. We hebben al eerder op huizen “geboden”, maar we eindigden op resp. plaats 36, 31, 30 en 10.
Er zit nu weer een paar weken tussen en we proberen het nog een keer. Ons voorkeurhuis komt ongeveer begin februari vrij, dus die zetten we op nr. 1. Op nummer 2 en 3 zetten we andere huizen.
We merken dat we het spannend vinden... hoe dicht bij de 1 zouden we komen???
Om 12 uur sluit het inschrijven (Nederlandse tijd) dus om half uur daarna, 18.30 uur in Maleisie, kijken wij op de website. Oiiiii, echt jammer. We staan op nr. 3 bij het huis wat we het liefst zouden willen.
We mailen naar de woningbouw. We mailen al langere tijd met Gerda die bij de woningbouw werkt. We zeggen hoe jammer we het vinden maar na een paar minuutjes heeft ze goed nieuws. Nr. 1 en 2 komen niet in aanmerking voor de woning en dus zijn wij nu toch nummer 1. We kunnen onze ogen niet geloven. Hoe bestaat het...
Natuurlijk gaat er een procedure op losgelaten worden van bezichtiging, officiela aanname van de bieding en dat soort dingen. Dat laten we door zus Heidy, onze belangenbehartigster in NL over. Maar, wij zijn blij. Helemaal goed zeg...... We hebben een huis (in februari) joehoe!!!

Rond 20 uur zijn we naar het vliegveld gebracht door een vriend van mr. Bong, de chaufeur van vanmorgen. Vooraf werden we hier al over gebeld. Echt netjes van die mensen. Stipt om 8 uur was de taxi er en gingen we naar het vliegveld. Inchecken, nog wat eten en de vlucht vertrok bijna 3 kwartier te laat. Wonder boven wonder kwamen we maar 10 minuten te laat aan (hoe doen ze dat toch??) in Jakarta.
Op het vliegveld hebben we eerst gekeken naar een hotel daar omdat we de volgende dag door zouden vliegen naar Bali. Het hotel was $ 100 voor de nacht. Geprobeerd voor de helft van de prijs omdat we rond 8 uur weer uit zouden checken, maar helaas. Er zat niets anders op dan een taxi te zoeken.
Eerst werden we al lastig gevallen door mannen die niet weg wilden gaan, terwijl we dit toch echt vroegen. Later een andere taxi gevonden. We vroegen hem ons naar een hotel te brengen wat in de lonely planet stond. JA, dat wist hij wel. Niet dus. Eerst naar een ander hotel maar dat was niet het goede. Het werd maar later en later. Uiteindelijk na veel vragen in de straatjes waren we rond 1 uur bij het goede hotel. Nou ja, goed.. de naam stond in de LP en aanbevolen omdat het dicht bij het vliegveld ligt, maar GOOR!!!!!
Het lag ook echt in een buitenwijkje. Toen we nog op zoek gingen naar een flesje cola of water (wat redelijk moeilijk bleek te zijn) zagenn we 4 jongens aan een tafel onder een rieten hutje een onderdelen van schokbrekers (waar we in europa veel geld voor betalen en waarvan je denkt dat het in een fabriek gebuerd) in elkaar aan het freubelen midden in de nacht, op blote voeten. Raar om te zien. Terug in het hotel:
douchen ging niet want er kwam geen water uit de doucheslang. Beetje poedelen bij het wasbakje. Onze lakenzakken tevoorschijn gehaald om ons te wapenen tegen ?! Ja, wat eigenlijk. Je voelt het bijna al overal kriebelen. Zouden we dan toch door bedbugs (soort mini-beestjes die uit je matras omhoog komen als je erop gaat liggen) aangevallen worden.
Het is een korte nacht geworden. Lang gepraat over onze reizigerstoekomst.... We besluiten dat dit het niet is. We hebben geen zin meer in leuren met de rugzakken, mensen die iets van je willen (en terecht voor hen, wij zijn de toeristen, zij willen geld verdienen) van je “af te slaan”. We worden er eigenlijk alleen maar chagerijnig van op het moment. Ondanks onze vermoeidheid kwamen deze thema's naar voren. Rond 2.30 het volgende plan bedacht.. We gaan naar Bali, eerst vakantie houden, kijken wat er gebeurd, of er iets gebeurd. Dat is beslissend voor wat we gaan doen.

Woendag 10 september dag 433:
Toch redelijk geslapen, geen bedbugs want geen vervelende rode plekken over ons lijf. Inmiddels is het licht geworden en zien we hoe goor de kamer echt is (een slagje erger dan in het donker!).
We besluiten een taxi terug naar het vliegveld te nemen. We komen aan en lopen de verschillende balie's af. Bij Air Asia vinden we een vlucht die vanmorgen al gaat. We boeken hem. Als we van de ticketcounter doorlopen om in te checken (max. 5minuten) horen we dat het vliegtuig vertraging heeft. We wachten en wachten en uiteindelijk 1,5 uur te laat vertrekt het vliegtuig.
Op Bali is het niet duwen en trekken door de taxichauffeurs. We laten ons naar Kuta brengen, het benidorm van Bali. We kijken rond bij hotelletjes. Flinke prijs voor niet zoveel. We willen ons verwennen. Het hoeft geen 100 dollar of meer per nacht te kosten, maar gewoon lekker.
We vinden Kuta Puri Bungalows ergens in een druk straatje. Als je de tuinen inloopt is het meteen rustig. Er staan mooie bungalows, de tuin en het zwembad zien er prima uit. Na de kamer bekijken en wat onderhandelen betalen we nu 35 euro per nacht, incl. Ontbijt. De kamer is heel ruim en schoon, de badkamer is half open, in de tuin, er komt een keiharde straal met heerlijk warm water uit. Dit is het....
We hebben het tocht druk. Heen en weer mailen met Nederland. We hebben nu het huis toegewezen gekregen, kijken wat we verder moeten doen.
We kopen een simkaartje van Indonesie om ook hier weer bereikbaa te zijn.
Heidy gaat vrijdag het huis bezichtigen, dus daar wordt vast voor gezorgd. Pa Vos gaat mee om te kijken of er van de tuin iets te maken is....
Wij doen ons tegoed aan heerlijk eten en rond 22.30 uur houden we het supermoe voor gezien.

Donderdag 11 september dag 434:
Nog wat heen en weer mailen, zelf plannen maken over onze thuisgang. We mailen om tickets om te boeken maar dat gaat niet zo makkelijk. Tussen het zwemmen door en lekker liggen, eten en drinken hebben we contact met Gerda van de woningbouw en met Heidy. 's avonds gaan we weer lekker een happie eten.
Omdat we besluiten om naar “huis” te gaan moet er veel geregeld worden. Dat kan al hier vandaan, maar is zeker geen straf. 28 graden, zonnetje erbij. Toch vakantiegevoel...

Vrijdag 12 september dag 435:
Spannende dag, Heidy en pa en ma Vos gaan naar het huis kijken, en wel rond 15.30 uur. Hartstikke fijn dat het zo snel kan, maar wij moeten wachten tot rond 23 uur voor we iets horen. (tijdsverschil he!)
We krijgen het bericht dat er heel veel aan moet gebeuren maar dat er zeker iets moois van te maken is. We kunnen met een gerust hart gaan slapen.

Zaterdag 13 september dag 436:
We lezen de mail over de bezichtiging van de woning en Heidy heeft veel foto's meegestuurd. Tja, er moet veel, heel veel aan de woning gebeuren, gelukkig neemt de woningbouw een groot gedeelte voor haar rekening. Verder is het nog even overleggen met Gerda wat we verder nog mogen verwachten. Heidy gaat dit woensdag regelen... Het gaat helemaal goedkomen.
We sturen een mailtje naar vrienden en familie om onze terugkomst aan te kondigen en hoe we tot deze beslissing zijn gekomen. In het kort komt het erop neer (we beseffen dat het een luxe probleem is!) dat we even geen zin meer hebben in het bezichtigen van dingen. We hebben heel veel gezien en beleefd de afgelopen maanden. Het lijkt of er niks meer bij past,het is genoeg geweest. Moesten we nu weer op pad, tempels bekijken etc. dan hebben we het gevoel dat we het al eerder hebben gezien. Dat zou zonde zijn voor de landen of plaatsen die we bezoeken. We laten het op de rol staan voor een andere keer. Wanneer???
Voorlopig gaan we naar Nederland, acclimatiseren, lekker iedereen weer zien die we gemist hebben de afgelopen (dan) 15 maanden, auto kopen, administratieve dingen regelen, wachten op het huis, gaan verven, vloertje erin, inrichten etc. Wij hebben er zin in. En verder reizen?? We zullen zien. Misschien willen we weer weg als we klaar zijn met het huis, misschien een vakantietje, misschien gaan we nooit meer.
Met ons kan je het nooit vantevoren zeggen; we weten het namelijk zelf ook niet. We doen wat ons hart ons ingeeft, wat we denken dat goed en leuk is op dat moment. Het is altijd maar afwachten, nooit saai, maar voor nu is Nederland even “the place to be”........
Ondertussen bouwen we af door lekker vakantie te houden op Bali.. je hoort ons niet klagen!!!

Zondag 14 september dag 437:
De bevestiging van de omboeking van het ticket is geregeld, wij regelen nog de vluchten van Bali naar Bangkok via Kuala Lumpur op de 1e oktober.
Het is zeker, 4 oktober om 18 uur zetten we voet op Duitse bodem en wel in Dusseldorf. Dan is het nog maar een stukkie.


p.s. foto's volgen nog!!
de filmpjes van de oeran Oetangs staan nog steeds bij vorig bericht!!!