En Route in Laos

Hallo allemaal, het is alweer even geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Alles gaat nog prima hier, lekker weer (pff, soms iets TE warm, maar we klagen niet, het is vakantie..) en met de gezondheid is ook alles helemaal in orde.
We lezen jullie gezellige reacties weer wel......

Liefs, Dick en Irene

Donderdag 24-1 dag 203:
Wederom lekker geslapen. Zou het dan toch aan het telefoontje naast het kussen liggen? We hebben in plaats van woensdagmorgen de Lariam op dinsdagavond ingenomen. We waren nu overdag ook niet duf. We zullen het wel nooit weten.
Fietsen gehuurd bij het guesthouse en op pad. Eerst een ontbijt bij elkaar gesprokkeld en een lekker bakkie koffie. Al picknickend opgegeten ergens langs de weg. Daarna richting de Banyan-tree gereden. Dit is een hele grote boom, 350 jaar oud en die vertakt eindeloos waardoor er een soort mini-bosje ontstaat. Verder was er niet veel te zien dus zijn we verder gereden. Helaas zijn hier niet veel kleine weggetjes dus kwamen we steeds al snel weer op grotere en drukkere wegen uit.
Het landschap is ook niet echt indrukwekkend, dus na een uurtje of 2 hebben we het voor gezien gehouden. We zijn nog in het Phimai National Museum geweest. Hier was veel te vinden over de Khmer-tempels in de Isan. We zijn een uurtje binnen geweest.
Vandaag hebben we verder nog een stukje gewandeld in de richting van een tempel, maar omdat het begon te regenen besloten we om een bakkie te doen bij een restaurantje langs de weg. Daar meteen grootse vrienden met de kat des huizes die zich heerlijk op Irene's schoot nestelde. Toen het weer droog was zijn we teruggelopen.
Vanavond hebben we de rugzakken opgehaald bij het plaatselijk “naai-atelier” waar we nog enkele vlaggen op onze rugzakken hebben laten naaien. Bij Dick zijn rugzak is het goed geluk, redelijk netjes zit het erop. Bij Irene zit het schots en scheef, maar ja, wat wil je ook. 10 vlaggen voor 35 bath. In Bangkok vroegen ze 20 bath voor het opnaaien van 1 vlag. Mag het ook wel een beetje scheef zitten.
Vanmiddag een nieuw bericht op de site gezet. We hebben nu 44777 hits op de site en zijn zo'n 2 jaar in de lucht! Toen we buiten kwamen regende het echt hard, dus even een sprintje getrokken (waarschijnlijk toch nog de na-weeen van ons spriridon-verleden :) )
In het internetcafe was het een drukte van belang met schoolkinderen. Ze zitten allemaal te msn-en of via internet met elkaar spelletjes te spelen. Het meest opvallende is dat we zeker een uur naar “Last Christmas” gezongen door Maria Carey (schrijf je dat zo?) hebben zitten te luisteren. Helemaal hip hier!!!
Vanavond de rugzakken weer ingepakt. Morgen vertrekken we naar onze volgende bestemming; Nang Rong. Daar in de buurt zijn wederom Khmer-tempels te bezichtigen, de mooiste van Thailand zo wordt gezegd.

Vrijdag 25-1 dag 205:
Op tijd gaan slapen gisteren dus op tijd weer wakker. Even een boterhammetje met kaas gegeten, bakkie koffie erbij en op naar de markt waar de bus stopt. Toen we aankwamen kwam de bus er ook al bijna aan (komt 1x per 20 minuten langs, dus lang wachten is er nooit bij).
Met de bus zijn we eerst teruggegaan naar Khorat (waar we ook langsgekomen waren op de weg naar Phimai) Van daaruit zijn we in ongeveer 2 uur naar Nang Rong gereden.
Toen we uit de bus stapten kwamen we in een stil dorpje terecht. Gelukkig stond er 1 “busje” die ons naar het hostel wilde brengen, samen met nog 2 reizigers. Mooi zo!. Eindje rijden en we werden afgezet. Er werd wat gewezen “daar heen”, dus wij lopen. Wat bleek, achter het grote gebouw wat we zagen (school) met allemaal kindertjes buiten van rond de 5-10 jaar, er niks te vinden was. Hele klassen uit de concentratie gehaald, luisterden niet meer naar de juf maar stonden op, draaiden on, er werd gezwaaid en “hello hello” geroepen en hartelijk gelachen. Wij terugzwaaien. Bijzonder.
Een mevrouw sprak wat engels en wees ons de weg. We zaten behoorlijk uit de buurt, dus hebben nog een kwartiertje moeten lopen om het hotel te vinden.
Het hostel (P. California Inter Hostel) wordt geleid door een oudere man, hartsikke aardig.
Een kamer is zo geregeld, betaald, we kunnen een 100 cc motor/scooter huren om de buurt te verkennen. Alles in kannen en kruiken dus.
Tijdens het inschrijven (dat moet bijna altijd officieel aan de hand van het paspoort en je visum/arrivel-nummer) zegt de man opeens: “Uit Nederland!, er zijn hier nog 2 Nederlanders”. Wij “Oh?!”.
“Ja, en die man heeft dezelfde naam als jij 'Vos'.”
Ja hoor.... het zal niet waar zijn. Vanuit Khao Yai NP hebben we woensdag in Khorat afscheid genomen van David en Eveline. We zouden hun w.s. In Vietnam weer ergens tegenkomen. Maar nee dus.. we zien ze weer hier!!! hahaha.
Eerst maar de boel gaan verkennen op de motor, samen op 1. Aangezien Dick 25 was toen Irene heb leerde kennen, heeft ze nooit achter op de brommer gezeten bij hem. Helemaal lachen...
We zijn naar een Boeddhistische tempel gereden op een heuvel in het achterland. Het was bijna verlaten. Bij een werkplaats zat een man te werken en 1 monnik liep er rond.
Een half uurjte rondlopen en we hadden het gezien. Op de motor weer terug, met een omweg richting het stadje Nang Rong teruggegaan. Onderweg veel bekijks gehad van mensen die lachen en zwaaien als je langskomt.
Terug in het hostel zagen we David en Eveline, die geen idee hadden dat wij er ook waren. Leuk.

Zaterdag 26-1 dag 206:
2 scooters gehuurd bij het hostel en erop uit. We zijn bij 2 Khmer-tempelcomplexen gaan kijken die “in de buurt” van het hostel lagen. De weg er naar toe ging over een soort “snelweg” waarbij de vluchtstrook gebruikt wordt door de scooteraars. Het links rijden was natuurlijk een beetje vreemd, maar rechtuit ging het prima.
De omgeving waar we door reden was plat en zag er wat dor uit. De rijst was al geoogst. Ondanks dat Isan het armste deel van Thailand is, komt het op ons absoluut niet arm over. De eigenaar van het hostel (een heuse globetrotter 30 jaar geleden en kleinzoon van de commesaris van de koning in de provincie) zei dat mensen niet echt arm zijn. Ze zijn een beetje lui. Ze nemen genoegen met een beetje rijst en een visje 3x per dag, maar ze denken niet na over de dag van morgen. Als ze dan een dokter moeten bezoeken hebben ze geen geld (en geen tijd om het visje te vangen).
Het land in Isan is heel vruchtbaar, je kunt er vanalles planten, maar mensen doen dat niet, vinden het teveel moeite.
's avonds besloten om in 1x door richting de grens te gaan morgen, we kijken wel hoe ver we komen. In zuidelijk Isan zijn vooral veel khmer-tempels te zien, het landschap blijft zo'n beetje hetzelfde. Tijd om door te gaan dachten we zo.

Zondag 27-1 dag 207:
De eigenaar van het hostel bracht ons met de auto naar het busstation en had de tijd doorgegeven hoe laat de bus naar Ubon Ratchathani zou komen. Dit bleek bij aankomst niet helemaal te kloppen. We zouden ruim een uur moeten wachten voor de bus kwam. Nou is Nang Rong een klein plaatsje, dus besloten we met de bus van 10 uur naar Buriram te gaan, een grotere plaats. Daar zouden we kijken of we met de bus of de trein verder zouden gaan.
De bussen voor langere afstanden zijn meestal airconditioning-bussen. Er is een t.v aan boord, soms wordt nog voor drinken (watertje) en een cakeje of zoiets gezorgd. In het oosten ben je op de bus een bezienswaardigheid, omdat er heel weinig toeristen zijn.
De bus richting Buriram zat niet helemaal vol, maar we kwamen wel ver achter in de bus terecht. We zaten net voor een jongen die alleen reisde, maar die verstandelijk beperkt was. Dit resulteerde in een uur geklets en gelach op de bank achter ons en wijzen naar dingen die buiten te zien waren.
In Buriram aangekomen (11 uur) werd verteld dat de bus naar de grens (Chong Mek) om 12.15 zou gaan en er ongeveer 5 uur over zou doen. In lonley planet stond dat er ook een snelle trein ging, die vertrok om 11.43. Wij naar het station, maar daar bleek dat de trein al volgeboekt was. Terug naar het busstation en we hebben toch de bus naar Chong Mek genomen.
Gaandeweg stapten meer en meer mensen de bus uit tot we, in Phibun aangekomen, nog met 2 thai-en overbleven. Die hebben nog een half uurtje bij ons in de bus gezeten en toen bleven we als enigen over. Een politieman bij een controlepost kwam de bus in en vroeg waar we heen gingen. Uitgelegd dat we wilden proberen om in Laos te komen. Hij wenste ons succes, “Sawadee Khap” en vertrok weer.
We kwamen in Chong Mek op een bijna verlaten busstation aan. Er stonden scootertjes om ons naar de grens te brengen, wat 1,5 km verderop zou zijn. Oke, wij op zo'n ding met heel ons hebben en houwen. Wat denk je... 30 seconden rijden en we waren er al. Gefopt dus, maar wel grappig!
Bij de grenspost zaten 2 gezellige thai-en die een beetje kletsten en ons uit Thailand stempelden (we hebben alvast weer een arrival-kaart gekregen voor als we Thailand weer in willen). Heel vriendelijk, grapje en daar gingen we, het pad volgen richting de Laotiaanse grens.
Daar aangekomen zat er een vriendelijke man die ons vroeg de arrival-kaart voor Laos in te vullen (het visum hadden we al). Er werd een extra toeslag gevraagd omdat het weekend was (in de lonely planet werd dit al genoemd als dat het steekpenningen zouden zijn?!). Er hing ook een papier op met de gegevens dat er een toeslag zou worden gevraagd na 16 uur, in het weekend en op feestdagen.
Al met al hebben we het schokkende bedrag van nog geen 3 euro moeten betalen. Daarvoor in de plaats kunnen we nu wel 2 maanden in plaats van 1 maand in Laos blijven. Helemaal goed dus.
Toen we klaar waren bij de grenspost wilde een jongen ons voor 20 euro wel naar Pakse brengen. Nou, in geen 20 jaar!. Even verderop stonden weer scootertjes met jongens die ons wel naar de taxi wilden brengen. Jaja, weer om de bocht van de weg zeker. Nee hoor, we lopen wel.
2 minuutjes lopen en inderdaad, daar stonden mensen naar ons te zwaaien (is dit een ontvangstcommitee??) Uiteindelijk zijn we in een oude amerikaanse bak beland, met de moeder van de chauffeur mee tot halfverwege. Toen ze uitgestapt was werden we een kwartiertje verderop weer vergezeld door de nicht van de chauffeur. Echt grappig.
We vertelden de jongen naar welk hotelletje we wilden. “oh, mijn broer werkt daar, wacht maar, ik bel wel even”. (oude truc en we hadden het meteen door!!!) “Vol”, ja natuurlijk.
In Pakse bracht hij ons naar een ander hotel. Nee, we willen in het centrum afgezet worden. Uiteindelijk toch bij het hotelletje beland, daar hadden ze alleen een 3-persoons kamer voor te veel. Verder kijken bij de overburen. Daar hebben we een prima kamer, lekker ruim, warm water, airco (die veel herrie maakt maar wel verkoelend is) en een ventilator. Helemaal goed dus.
's avonds bij een restaurantje wat gegeten en rond 22 uur terug naar de kamer, douchen en slapen.

Maandag 28-1 dag 208:
Lekker geslapen en zowaar om 7 uur wakker. Even het dagboek bijwerken en foto's importeren op de computer. Uiteindelijk rond 9 uur op pad voor een ontbijtje, pinnen (dat kan hier, zegt men, in nog maar 4 steden, dus een beetje inslaan!!) en daarna naar het plaatselijk museum gegaan. Er was niet echt veel te zien en te beleven, waren en na een half uurtje weer uit.
Daarna richting de Mekong rivier gelopen (even de lichamelijke inactiviteit van gisteren goedmaken), een pepsi-tje gedronken aan het water en nog wat rondlopen. Toen....Moe. Het warmde al weer aardig op dus zijn we terug naar de kamer gegaan. Een beetje lezen en het afkoelen in de airco zorgde ervoor dat we nog ruim een uur hebben geslapen. Lekker. Daarna weer op pad, verlate lunch. We kwamen een nederlander tegen die we gisteravond tijdens het eten ook hebben gesproken (nou ja, hij tegen ons!!!) Hij is alleen op pad, nu 1 maand en nog 2 te gaan. Waarschijnlijk zittie om gezelschap verlegen, want hij kletst je de oren van je kop, onophoudelijk. Irene is daarentegen tijdens de reis een stuk rustiger geworden, dus het valt nu extra hard op! Hahaha.
Vanmiddag zagen we hem dus weer, na een minuut 10 hebben we hem kunnen ontvluchten en zijn we op de markt/shoppingcentre rond gaan lopen. Hier is echt alles te koop voor kleine prijsjes (wat kleding betreft ook kleine maatjes!!)
Vanavond gegeten op het dakterras van het hotel naast ons hotel. Leuk uitzicht over de stad, de Mekong en als het goed is lekker eten (ze hebben een franse chef-kok zeggen ze, maar wij hebben alleen maar Laotianen gezien :) ). Het eten was echt lekker, we zijn ons voor zo'n 151.000 Kip te buiten gegaan aan drankjes en 2 lekkere steaks (omgerekend dus zo', 12 euro).
Het hotel zelf ziet er ook erg sjiek uit, maar toen we navraag gingen doen bleek het maar een paar euro duurder per nacht dan waar we nu zitten. Mochten we op de weg naar het noorden van Laos weer in Pakse slapen, dan gaan we het daar proberen.
Morgen vertrekken we naar de 4000-eilanden in Zuid Laos, zo'n 3 uur bussen hier vandaan. Het is toptijd hier in Laos, niet altijd makkelijk om een hotelletje of guesthouse te krijgen omdat het zo druk is. We hebben daarom weer een nieuwe simkaart aangeschaft, zodat we vooraf kunnen bellen en in ieder geval weten dat we na aankomst ergens kunnen slapen. Het telefoonnummer van ons is: (landnr) 856 (0)20 69 04 223

Verder nog wat wetenswaardigheidjes over Laos:
Inwoners 5,6 miljoen mensen
Laos is een communistisch land
Munteenheid: Kip (1 euro is 13.000 kip, dus we zijn nu steenrijk, milionairs eigenlijk, eindelijk!)
Meest gebombardeerde land in de wereld
1 van de armste landen ter wereld (welk nummer op de wereldranglijst, dat zoeken we nog even op)
Meeste mensen zijn Boeddhistisch, christenen zijn er ook. Een vorm hiervan is de Cargo-Cult. Zij hebben het geloof dat Jesus Christus terug komt op aarde in een Jeep en gekleed in een gevechts-tenue. (ik moet het nog zien!!!) De boeddhisten aanbidden geesten en ze doen hier ook nog aan exorcisme (duiveluitdrijving) wat eigenlijk bij de wet verboden is maar nog wel gedaan wordt.
Als je de was ophangt: mannelijk ondergoed moet boven het vrouwenondergoed hangen en het vrouwenondergoed moet zoveel mogelijk uit het zicht omdat het de boeddhisische amuletten en tatoeages onwerkzaam maken (ja, dat moeten we ook nog zien!!!)
Bij bedrijven en huizen staan “geesteshuisjes”. Dit zijn gekleurde “vogelhuisjes” op palen waarop eten en drinken, wierrook en soms sigaretten neergezet wordt door de bewoners. Dit is om de geesten uit de huizen te houden die op hetzelfde erf staan en ze door middel van eten, drinken etc. goedgestemd te houden.

Als we meer gekkigheden en grappigheden tegenkomen, dan laten we het natuurlijk weten!

Dinsdag 29-1 dag 209:
Vanmorgen rond 7 uur de wekken, inpakken, eten en naar de bus. Het busstation was druk, veel grote en kleine busjes, veel mensen, karren met spulltejes erop om te verkopen en mensen met rieten punt-hoedjes die eten en drinken verkopen.
De bus vertrok om10.10 toen hij tot de nok toe afgeladen was. Na een minuutje of 10 al een “akkefietje” met een jongen die even zijn fluim naar buiten werkte door een raampje van 10x20 cm (wat bijna op Irene terecht kwam). Na een uurtje of 2,5 rijden kwamen we bij een veer terecht waar de bus de Mekong over stak. Veel mensen uit de bus (zonder de koele lucht was het echt te warm) en aan de overkant de bus weer in. Nog 10 minuutjes rijden en we werden gedropt, met 2 franse jongens. Op zoek naar het hotelletje. De kamer is prima, kost zo'n 8 euro, lekker ruim, schoon, warme douche... wat wil een mens nog meer???
Ergens onderweg was de dagrugzak van Irene in een (zo leek het) vuilnisbelt met kauwgom terecht gekomen (overigens niet gezien onderweg, pas bij het uitstappen). Ding ontladen en mee naar de eigenaar van Mr. Pon's guesthouse/hotel. Of het een paar uurtjes in de vriezer kon. Ze vonden het een nogal ongebruikelijk verzoek, maar na uitleg werd erin toegestemd.
Vanmiddag met 2 nederlandse meiden zitten kletsen en ook nog met 2 nederlanders die uit Nederland vertrokken zijn en op een zeilboot wonen (momenteel voor anker in Corfu).
Na het eten de rugzak uit de vriezer gehaald en met het zakmes aan de gang om de bevroren kauwgom zoveel mogelijk proberen eraf te krijgen. Redelijk gelukt.

Woensdag 30-1 dag 210:
Wekkertje om 7 uur, aankleden en ontbijten.
Om 8.30 uur vertrokken we met een bootje met 12 man naar de 4000 eilanden, waarvan Don Khong het grootste eiland is en waar we op slapen. Na 2 uurtjes varen meren we aan op een klein hippie-eilanden waar we “losgelaten” worden. Dit keer geen gids, gewoon lekker rondkijken. In de beschrijving van het guesthouse stond dat een franse locomotief en een franse brug (erfgoederen uit vroeger jaren) te zien waren. Beide waren nou niet echt opzienbarend. We liepen door wat dorpjes heen, zagen scholen met kinderen (frisbee-en met slippers is hier in; je moet elkaar dan wel proberen zo hard mogelijk te raken. We hebben een watervalletje gezien, in de buurt wat gedronken en zijn toen op het gemak weer teruggelopen. 's middags even eten en daarna een half uurtje met de boot naar een ander eiland waar een busje stond te wachten. We hebben een grote waterval bezocht, even foto schieten, drinken. Eigenlijk wilden we een ijsje, maar voor een ijsje vroegen ze 12.000 Kip (omgerekend rond de 90 eurocent. Dat leek ons een beetje veel, dus we probeerden af te dingen. Helaas, ging niet door. Nou meneer, wij gaan geen 90 eurocent betalen voor een ijsje, dus laat maar.
We besluiten om een eindje verderop te gaan waar we restaurantjes en winkeltjes hebben gezien. Uiteindelijk vinden we een ijsverkoper waar een echt “Wall's” bord bij hangt (de Ola van europa zeg maar). Handig, daar staan prijzen op. Een cornetto kost hier 4500 Kip hangt aangeplakt. Nou, doe er maar 2, zeggen we tegen de jongen die achter de vrieskist staat. “Dat is dan 10.000 per stuk”. Nou nee, op het bord staat 4500 per stuk. “Nee hoor, 10.000 Kip”. Meneer, kom nou toch eens mee naar het bord (nog steeds handen en voetenwerk) en meneer loopt mee. Wij wijzen 4500 aan, zeggen dat we 2 ijsjes willen, leggen 9000 Kip neer. Nee hoor, hij doet het niet. Dat zijn de prijzen voor de locals waarschijnlijk en aangezien we er te weinig Laotiaans uitzien blijft het op 10.000 Kip. Principekwestie; dan toch geen ijsje. Houdoe! We kopen bij een restaurantje nog een blikje drinken.
Daarna weer in de bus op weg naar weer een ander deel van het eiland om dolfijnen te gaan spotten. Er zitten hier Irrawaddy-dolfijnen (ze hebben een stompe neus). De ze dolfijnen komen verder nog in azie voor maar ze zijn hier eigenlijk zeldzaaam (er zijn er een stuk of 10) doordat het moeilijk is om van Cambodja naar Laos te komen door de watervallen op de grens. We werden met het bootje op een rots afgezet waar natuurlijk nog meer toeristen waren. We hadden uitzicht op de Cambodjaanse grens en hebben de dolfijnen van veraf kunnen zien.
Na 3 kwartier weer terug in het bootje. Toen we uitstapten kwamen er net 3 monniken aan. Ze begonnen tegen ons en de 3 duitsers uit ons bootje te praten, in het Engels, heeel zenuwachtig. Waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen etc. Hij kwam uit Cambodja en zou dus met een bootje de “grens” oversteken naar huis.
Met het minibusje terug naar het hotel, ff opfrissen, hapje, drankje en rond 21.30 hielden we het voor gezien. Lekker douchen met warm water in de superschone kamer en daarna nog wat foto's uitzoeken.

Donderdag 31-1 dag 211:
Rustig dagje. Na het ontbijt gelezen over de rest van Laos en grof bepaald wat we willen zien. Morgen vertrekken we met de bus naar Pakse, blijven daar 1 nachtje en gaan dan door naar Savannaketh. 's middags geinternet een beetje nederlandse tijdschriften gelezen en daarna gegeten. Rond half 10 terug naar de kamer. Dan stopt het hier ook allemaal. Goed voor de nachtrust dus.

Vrijdag 1-2 dag 212:
Om 11 uur vertrokken met een busje met (jawel) 5! andere nederlanders richting Pakse. (er was een overdosis aan Nederland op het eiland Don Khong; een man uit het busje had er een paar avonden geleden 35 geteld tijdens het avondeten...Is er nog wel iemand in Nederland dan?? Er moet toch gewerkt worden enzo?! :) )Rond 14 uur daar aangekomen. Het hotel in Pakse was de vorige keer goed bevallen, dus we zijn er terug naartoe gegaan.
Daarna gekeken hoe we verder zullen gaan. Plan a was snel overboord, we hadden dan in de lokale bus moeten gaan en daar hadden we nou net geen zin in. Plan B is dus ter plekke bedacht. Morgenavond gaan we met de nachtbus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Wij met een tuktuk (een motor met zijspan) naar het busstation en daar kaartjes gekocht. De bussen stonden er, dus we konden even goed kijken waar in de bus we wilden liggen. Helemaal goed.
Even wat etenswaren inslaan. We lopen naar een klein winkeltje en er zit een oud tandloos dametje op de grond. “Sabadee, hoeveel kosten bijvoorbeeld die koekjes?” en ik wijs de koekjes aan (we zitten niet op de centen, maar zijn wel prijsbewust).
Het vrouwtje begint te brabbelen, wijst ook wat en komt van de grond. “Dat werkt dus niet helemaal, maar het is al wel snel grappig door het stemmetje van haar en doordat ze gaat lachen. Nog even verder aanrommelen en wat blijkt: Is die mevrouw helemaal niet van die winkel, maar ze doet er ook haar boodschapjes. Wij lachen, mevrouw lachen, de dame van de winkel lachen die net door een deur ergens achterin het pand is gekomen. Dat is humor. Uiteindelijk kunnen we kopen wat we willen. Wijzen het aan, de rekenmachine wordt gepakt en er wordt ingetypt hoeveel iets is... Humor.
Vanavond weer op het dakterras weer een heerlijke steak gegeten en beetje zitten kletsen wat andere mensen.

Tot volgende keer...