Arriving Cambodja

Hallo allemaal, 7 maart zijn we naar Cambodja gegaan. Het is niet wat we ervan verwachtten moeten we zeggen; eigenlijk valt het een beetje tegen.

Morgen vertrekken we met de boot van Battambang naar Siem Reap, bij Ankor Wat en alle andere tempels.
Veel leesplezier weer!!!

Liefs, Dick en Irene

Vrijdag 7-3 dag 246:
De bus vertrekt precies op tijd! Na 1,5 uur rijden stoppen we voor de 1e plaspauze. Nog een uurtje verder en we komen bij de grens met Cambodja aan. Eerst allemaal de bus uit, rugzak mee die door de rontgen moet, op afroep het ingeleverde paspoort ophalen en je staat weer buiten. Niemansland dus.
Rugzak de bus weer in, zelf de bus weer in. 100 meter rijden en we stoppen voor de lunch. Na een half uurtje allemaal de bus weer in waar we ons paspoort terugkrijgen van de busboy; We zijn in Cambodja.
De buschauffeur geeft gelijk al een flinke dot gas. De weg is recht en ziet er redelijk leeg uit. Tot na een paar kilometer: Overstekende koeien! Dit tafereel herhaald zich nog tientallen keren voor we de bewoonde wereld naderen, d.w.z. De voorsteden/dorpjes van Phnom Penh.
Langs de weg van de grens tot Phnom Penh is niet veel meer te zien dan weilanden/opgedroogde rijstvelden en palmbomen.
De huisjes die langs de weg staan lijken verdacht veel op wat we in Laos hebben gezien. Daarbij moet wel gezegd worden dat meteen ook een toenamen van vuil langs de weg te zien is.
Rond 16 uur arriveren we in de stad. Bij het hotel/reisburootje waar we gedropt worden staan motoren met daaraan gekoppeld karrtjes met een dak erop. Natuurlijk moet even over de prijs onderhandeld worden als we aanwijzen waar we naartoe willen. Hij zegt nl. Dat het op de plattegrond niet ver lijkt, maar dat het wel 2 km. is. Fout! Er staat nl. Een schaalverderling op en daaruit blijkt dat het zeker niet meer dan 1 km is tot aan de rivier.
Als we het eens zijn over de prijs stappen we in. Die karretjes zitten verdacht lekker. Dit is fijn omdat Irene sinds het motortoertje (of het daarvan kom?) behoorlijk last heeft van een zere rug.
Als we ons bij de rivier hebben laten afzetten wordt het zoeken naar een hotel. Na 2x mis (te duur of geen plaats) zet Dick Irene met rugzakken en een colaatje op een terras en gaat zelf op zoek.
20 min. later is hij terug. Eerst zelf maar een colaatje! Irene gaat nog even 3 andere hotelltjes/guesthouses langs, maar aangezien die maar 5 dollar goedkoper zijn en aanzienlijk minder comfortabel gaan we voor de dure(!) kamer van $20.
Het is een ruime kamer, heel schoon, grote bedden (2 van 1.10 breed) en airco. Airco is hier wel nodig, we meten 32 graden! (we klagen niet hoor, heerlijk, even warm, geen jassen en truien aan!)
Als we geinstalleerd zijn gaan we op zoek naar een happie eten. We eten mexicaans, verassend lekker.
Het is druk op de weg langs de rivier, scooters, auto's, vrachtwagens en bussen. Er wordt gelukkig niet zoveel getoeterd. Er zijn veel blootvoetse, met smoezelige gezichtjes en kleren aan kinderen te zien die voornamelijk boeken verkopen vanuit mandjes, moeders met baby's in de draagdoen die bedelen, mensen in “rolstoelen” met Polio en ook mannen met geamputeerde ledematen t.g.v. Khmer Rouge tijd.
We dachten dat we “gewend” waren aan dit soort taferelen (vanuit o.a. India), voor zover dat al kan. Maar, aangezien we dit niet meer hebben gezien sinds India, hakt het er behoorlijk in. Daarbij is het zo dat op de meeste terassen de mensen komen bedelen terwijl je zit te eten. (er zijn terassen waar ze niet op mogen komen, daar staat een security-man voor).
Overal wordt gevraagd of je een motor of tuk-tuk wilt. Druk druk druk.
Na nog een bakkie koffie op een ander terras houden we het voor gezien. Lekker douchen, even de plak van de een warme dag eraf. Dick gaat Irene's rug te lijf met een knoertharde “massage”. Deze geweldsuitbarsting met wat tigerbalsem zou moeten werken?!

Zaterdag 8-3 dag 247:
Hoera hoera, de rugpijn is zo goed als over. Mr. Magic Hands heeft zijn roeping gemist!!!
Na het ontbijt gaan we richting het Nationaal Museum. Hier zijn voornamelijk sculpturen uit de Ankor-periode te zien (10e-14e eeuw). Mooi opgezet!
Daarna is het tijd voor een verfrissend drankje en lopen we door naar het Tol Sleng Museum, door Pol Pot (Security Prison) S21 genoemd. Hier zijn van 1975-1979 20.000 mensen gevangen gehouden en gemarteld. Bijna iedere gevange werd na 2-4 maanden (soms 7-9 maanden) naar de Killing Fields net buiten de stad gebracht en daar doodgeknuppeld (meestal; om kogels te besparen) of doodgeschoten. Er zijn 7 overlevenden.
Iedereen waarvan gedacht werd dat ze niet voor Khmer Rouge waren was verdacht en werd hierheen gebracht. Verdacht was je al gauw, bijv. Als je gestudeerd had, student was of.... een bril op had.
De schoollokalen zijn gebruikt als martelkamers, ingedeeld in kleine “cellen” van 0,80 – 2 meter en er zijn foto's te zien van de 1000-den mensen die er zijn gevangen gehouden.
Om 15 uur werd er nog een film getoont waarin het verhaal te zien was van familieleden van gevangen genomen en geexecuteerde mensen. Ook komen een gevange/overlevende en een bewaker aan het woord.
Het is huiveringwekkend om te zien allemaal, verschikkelijk dat mensen elkaar dat aan kunnen doen. Het “vreemde” (als je het zo mag noemen) is ook bijna nog dat dit de mensen is aangedaan door hun eigen volk. Wat een ellende allemaal.
Vanmiddag verlate lunch, even terug naar de kamer om bij te komen in de airco en vanavond weer op pad voor de maaltijd.
Na het eten checken we de email nog even. In Saigon zagen we de ochtend van vertrek Ewelina en Michal nog (de polen) en we hebben afgesproken dat we elkaar nog zouden zien in Cambodja.
We gaan rond 22 uur naar de kamer terug, douchen, dagboek bijwerken, lezen, tv kijken (de “Spitzer-affaire” is volop in het nieuws op CNN), dan lekker slapen.

Zondag 9-3 dag 248:
Na ontbijt richting de Russische Markt. (deze wordt zo genoemd omdat in vroegere tijden de russen hier hun inkopen kunnen doen. Het is warm in de russische markt. Kleine gangetjes, volgepropte kraampjes met kleding en stofjes. Een eindje verderop wordt de vis en vlees verkocht, en dat is te ruiken ook. (met temeraturen boven de 30 graden wil het wel). We zijn het er al snel over eens dat we hier even geen zin in hebben. We gaan met de tuktuk naar de Centrale markt. Volgens de lonely planet is dit een mooi, in Art Deco stijl opgetrokken gebouw. Wij zien het mooie er niet van in, maar in de markt is het rustiger dan op de russische markt en de gangetjes zijn wat breder. In de buurt zit ook nog de Sorya-shoppingmall. Daar gaan we maar eens kijken. 6 verdiepingen winkeltjes, alles door elkaar, met op de bovenste verdieping een skated-baan. Leuk om te zien allemaal en het gebouw heeft airco, een welkome verkoeling. We lopen wat rond, scoren ieder een spijkerbroek. Bij de supermarkt kopen we ons drankje en daarna lopen we terug richting de rivier waar ons hotel aan ligt. Dick stapt nog even bij een kapper binnen. Het moet wel een goede zijn, want er zitten zelfs mensen te wachten. Na 5 minuutjes aan de beurt en na 15 minuutjes weer naar buiten. De kapper hier snapt het, in tegenstelling tot die in Hanoi, die ongeveer een uur met een botte tondeuse in de weer is geweest om een andere dimensie aan het woord “laagjes” te geven (lees: happen!!!) Ik loop weer met een knappe en blije man over staat. Gelukkig... 's avonds eten we bij “on the corner”. Een restaurantje van een Fransman met erg lekker eten. Een rond de 65 jaar oude fransman die op pad is met een Cambodjaanse van rond een jaar of 20 (is dit nou het contact met de locals??) is het niet eens met zijn kaasplankje. Hij heeft 5 stukjes kaas gekregen in plaats van de 6 die op het menu staat. Het terras is te klein, hij eist de chef te spreken en maakt flink herrie. Het meisje eet onverstoord door van haar rijst. De chef is wel in de buurt maar die reageert nog even niet. De man dimt weer. Maar, na een kwartiertje, geheel onverwacht, vlamt zijn woede weer op. Hij roept dingen in het frans, is echt kwaad, en nu komt toch ook de eigenaar even kijken. Sussen helpt niet meer. Hij is kwaad, heel kwaad. Hij zegt dat hij weg gaat, staat aan zijn tafel, drinkt snel zijn volle glas bier leeg (is niet van plan om te betalen, want het is een ballentent) en als de eigenaar vraagt of hij dan nu wil gaan gooit de man het restant van zijn bier over de schoenen van de eigenaresse. Er ontstaat bijna een handgemeen maar een potige Cambodjaan weet de man naar buiten te werken. De rust is weer wedergekeerd. De eigenaren verontschuldigen aan ieder tafeltje over de toestanden, maar iedereen is het erover eens dat die ouwe Fransman zich als een gek loopt te gedragen... De rest van de avond kletsen we met 3 Belgen. Rond 0.00 houden we het voor gezien.

Maandag 10-3 dag 249:
Rustig dagje gehad: uitslapen, ontbijtje, internetten, boekje lezen en ‘s avonds met de Polen (Michal en Ewelina) een hapje gegeten. Morgen gaan we naar het strand, naar Sihanoukville.

Dinsdag 11-3 dag 250:
Dag 250 alweer! Wat gaat de tijd snel. Het is of we net van huis zijn, Mongolie en China, maar ook India lijken landen die we in “vorige vakanties” gedaan hebben. Raar gevoel, maar we hebben het nog steeds prima naar ons zin. Het leven uit de rugzak gaat nog steeds prima (als er soms maar iets nieuws ingestopt wordt, nieuw shirtje, nieuwe broek. Ook het “hotelkamer-hoppen” gaat nog niet vervelen. Verbazingwekkend hoe snel we steeds “thuis” zijn in een nieuwe omgeving. We liggen samen ook nog op 1 lijn, en dat scheelt een hoop denk ik. We hebben samen zin om door te gaan, of juist ergens langer te blijven. We willen dezelfde dingen wel of niet zien. Zo zijn daar de Killing Fields bij Phnom Penh. We zijn het erover eens geworden dat na het zien van de film “Killing Fields” en het bezoek aan de school die als gevangenis gebruikt werd, we geen meerwaarde zien in een bezoek aan de Killing Fields. We begrijpen (voor zover dat kan, zulke gruwelijkheden!) wat er hier gebeurd is, en genoeg is dan ook genoeg,
Terug naar de orde van de dag:
We ontbijten, drinken een bakkie koffie en checken email. We zijn om 13 uur terug in het hotel van waar we met een minibusje naar de grote bus worden gebracht. 14 uur vertrekt de bus. Na 20 min. staan we alweer stil. Een TukTuk heeft tegen de bus aan gezeten, of de bus tegen hem, beetje onduidelijk. Om e.e.a. te checken gaat zo ongeveer de helft van de bus, maar voornamelijk Cambodianen, even buiten polshoogte nemen. Na 30 min, als de schade aan de Spiegel betaald is en de Spiegel is vastgeplakt, kunnen we verder. Na een plaspauze halfverwege komen we rond 18.30 uur in Sihanoukville aan. Daar staat een horde aan tuktuk-mannen te wachten en laten je vooral niet met rust, ook niet als je even gaat pinnen. Ze vragen belachelijke bedragen om je weg te brengen (“nee, het is geen 2 maar wel 5 km tot aan het strand”!) dus lopen we gewoon even verder. Na een tweede poging tot pinnen, van, jawel Amerikaanse Dollars!) vinden we voor 2 dollar een tuktuk. Die brengt ons waar we moeten zijn. Mooi zo.Eerst naar een hotelletje waarvan we weten dat ze plaats hebben. De Ventilatorkamer van 15 dollar is ineens 20 dollar geworden en de locatie (“beachtfront bungalows”) maakt zijn beloften niet waar. We zoeken verder. Even om de hoek, 1 minuut van het strand, daar vinden we een prachtig nieuwe kamer, mooi afgewerkt, lekkere douche (warm water!) en een ventilator voor 15 dollar. Wij zijn er blij mee. De spullen in de kamer gedumpt en op naar een happie eten. Aan het strand is het lekker, beetje winderig (maar zeker niet zoals bij jullie) en we drinken en eten wat. Rond een uur of 10 begint het te regenen dus zoekt iedereen beschutting. Rond 22.30 uur laten we de boel de boel. Tijd om de douche te proberen en lekker een dutje te doen!

Woensdag 12-3 dag 251:
Lekker geslapen in een heerlijk rustige kamer. Uiteindelijk pas rond 11 uur naar het strand. Het strand is gezellig, zagen we ook gisteravond al. Veel lampjes en gezellige zitjes. Maar, zoals we ook gisteravond al zagen: ook hier weer veel bedelaars en kinderen die dingen verkopen. Vanavond weer lekker gegeten aan het strand en op de kamer nog even het dagboek bijwerken, beetje lezen en tv kijken en lekker slapen!

Donderdag 13-3 dag 252:
Dagje strand gedaan. Dat houdt in:
- Eerst even lekker ontbijten met uitzicht op zee
- Daarna lekker lezen
- Het arriveren van onze “thuisland-oosterburen” aanschouwen, in vol ornaat, of eigenlijk “ornaad” omdat meneer een stringetje aan had die bijna onzichtbaar is qua afmeting, afgezien van de kleur, KNALGROEN (gisteren was het stringetje iets groter en zwart, maar dit voor de volledigheid). Helaas geen foto kunnen maken omdat het toestel in de kamer lag. Het blijft dus even bij de slapende Duitse meneer in Nha Trang blijft het voorlopig…..
- Ondertussen de kinderen van je afschudden die armbandjes en meer zooi willen verkopen.
- Ondertussen zien we “contact met de locals” weer erg intiem worden, de europese mannen (gemiddeld boven de 45 jaar) nemen het er maar van zo ver van huis.
- We zien luidruchtige vakantiegangers, “gevoedt” door de Draft-Beer van 0.75 dollarcent.
- Vervolgens zien we nog de moeders die met kleine kinderen op hun arm komen bedelen, de dames die hun manicure aan komen bieden, of massage, wat je ook wilt. Als je nee zegt wordt even over je benen gevreven dat je haartjes toch wel erg lang zijn ?. Ik heb een tactiek ontwikkeld: “I love hair”, en dan lopen ze giegelend weg.
- Ook zijn op het strand blinde mannen te zien die zingend achter hun kinderen aan lopen om geld te verdienen. Daarnaast zijn er natuurlijk de mannen met geamputeerde ledematen, w.s. ten gevolge van de landmijnen.
Het is fijn op het strand, het weer is goed, lekker windje, onder je parasolletje goed uit te houden. Het heldere water zorgt voor een verfrissend effect op zijn tijd. Wat betreft de bedelaars enzo is het niet zo dat we dit soort problemen niet willen zien of zelfs maar ontkennen, maar je wordt er af en toe moe van. We zijn in Laos en Vietnam geweest. Vergeleken met Laos ligt Cambodja ongeveer op hetzelfde economische niveau, met dit verschil dat het toerisme meer ontwikkeld is in Cambodja. In Laos bedelen de mensen nauwelijks en zie je dit soort taferelen niet. Na Phnom Penh en nu weer Sihanoukville kunnen we zeggen dat Cambodja ons minder aanspreekt dan bijv. Laos en Vietnam. We horen van andere reizigers dat de Cambodianen goedlachser en vriendelijker zijn. Wij vinden de mensen eigenlijk overal wel even aardig, maar het continue bedelen en verkopen zorgt ervoor dat we Cambodja zeker niet leuker/vriendelijker vinden dan de andere 2 landen.
‘s avonds aan het strand nog lekker gegeten en met een stel Engelsen zitten kletsen (goed voor onze taalontwikkeling? ) en op tijd naar de kamer. Inpakken, mogen is het vroeg dag!!!

Vrijdag 14-3 dag 253:
Tuuuduudu duuu (een vogeltjesgeluid) wekt ons om 5.45. Grrr. Het gaat maar net allemaal. Na het definitief inpakken en aankleden op zoek naar een ontbijtje. Een restaurantje wat zei open te zijn zag er nog verdacht gesloten uit, op het strand waren voornamelijk “late naar huis gaanders” te bekennen, gezellig beppen met elkaar en lallend over het strand. Opeens kwam er een jongen met een scootertje met een grote zak baquettes…. We hadden zelf nog pindakaas, dus terug naar de kamer, bakkie koffie maken, broodje eten en rond 6.40 uur konden we op pad. Bij het busstation was het nog 10 minuutjes wachten voor de bus vertrok. Na 1 tussenstop halfverwege (altijd weer goed geregeld) komen we rond 12.00 in Phnom Penh aan. We eten en drinken nog wat en stappen over op de bus die ons naar Battambang gaat brengen. Er zitten totaal 7 toeristen in (incl. ons) en de rest is Cambodiaan. Gezellig geklets uit alle hoeken van de bus. Dan lijkt de bus stuk. Er moeten startkabels aan te pas komen om de boel weer aan de gang te krijgen. Is dit een voorteken voor de reis die gaat volgen? We staan nog maar op het parkeerterrein? Omdat Engels nogal moeilijk is voor het personeel worden zowel de Cambodianen als de toeristen (en wij zaten recht vooraan in de bus!) aangesproken door een meneer van het station. Die verteld een heel verhaal tegen de Cambodianen, er wordt wat geroepen en gelachen en dan gaat hij over in het (nauwelijks verstaanbaar Engels). Hij doet erg zijn best, neemt ons twee, omdat we vooraan zitten, als richtpunt. Hij verteld dat we ongeveer 300 km gaan rijden en onderweg 1x stoppen voor pause. Hij is zichtbaar trots wanneer hij zijn mededeling heeft gedaan (met microfoon en al) waarop wij hem samen een hartelijk applaus geven. Nog trotser en met een grote lach op zijn gezicht haalt hij de microfoon uit het contact en vertrekt. De Cambodianen moeten er maar hard om lachen!Na een uurtje of 3 rijden stoppen we voor plaspauze en wat drinken. We rijden weer een minuutje of 10 en dan gaat de bus ineens aan de kant. We zien de chauffeur wat rommelen met zijn versnelling, maar het lukt hem niet om het goed te krijgen. Dan besluit hij (terwijl wij inwendig schreeuwen “neeee”) de motor af. Even proberen en nu blijkt dat ook de bus niet meer start. Het wordt snel warm, dus we gaan de bus uit. Dick koopt wat drinken, maar omdat het buiten ook warm is gaan we nog even in de bus zitten. Dan, onder het gerommel met de accu door de busboy en de chauffeur, gaat ineens de deur dicht. En, niet meer open te krijgen. Hahaha, lachen (ff snel in je ooghoeken de noodramen checken!) maar uiteindelijk sluiten ze de handel weer aan en gaat de deur weer open. Toch maar eruit nu! Het contact met de locals is gezellig. Een oudere dame “aait” even over Irene haar blanke en ‘behaarde’ arm, en de vrouw vindt het erg leuk. Een jongeman (de enige engelssprekende Cambodiaan van de hele bus incl. personeel) komt zijn Engels oefenen en Irene krijgt bijna een kind in haar arm geduwd. Gezellige boel. Iedereen wacht ondertussen rustig af op wat komen gaat. Uiteindelijk moeten we van 17.30 tot 18.55 wachten op een nieuwe bus en gaan we weer onderweg. We komen rond 20.10 uur aan. Een lang dagje van zo’n 14 uur onderweg. We nemen een tuktuk naar een hotel wat ons wel wat lijkt. We hebben geluk, het is nog echt ook wat. Een kamer van ongeveer 4x5 meter met daaraan nog een badkamer en douche met warm water. Het restaurant op het dak is nog tot 21 uur open en we eten en drinken nog wat, even email checken, douchen, tv kijken (de laatste ontwikkelingen in economisch opzicht en de protesten in Tibet) en dan lekker tukken! Trusten!